أبو عبدالله محی‌الدین محمّد بن علی بن محمّد ملقّب به شیخ اکبر و مشهور به ابن عربی در سال 560 هجری در شهر مرسیه در جنوب شرقی اندلس به دنیا آمد. پدرش اهل تصوف و از عالمان فقه و حدیث بود. ابن عربی قرآن، حدیث، فقه، لغت و ادبیات را نزد عالمان عصر آموخت. علاوه بر ارادت خانواده ابن عربی به اهل تصوف، محافل شیوخ صوفیه نیز در اندلس، محل زندگی او، کم نبود و همین امر موجبات پیوستن وی به طریق تصوف را فراهم کرد و در اندک زمانی آوازۀ او بلند گردید. او را سفرهای متعدد در پهنۀ جهان اسلام از اندلس تا بغداد و از مکه تا دمشق بود و سرانجام در 28 ربیع‌الثانی ۶۳۸ برابر با 16 نوامبر ۱۲۴۰ در سن ۷۸ سالگی درگذشت و در دامنه جبل قاسیون در دمشق به خاک سپرده شد.
ابن عربی را واضع عرفان نظری در جهان اسلام دانسته‌اند که بر فلاسفه و عرفای بعد از خود تأثیر فراوانی گذاشته است. در گستردگی دانش و ژرفای بینش، فراوانی استادان و کثرت نوشته کمتر کسی به پایه وی می‌رسد، به طوری که تعداد آثار او را بیش از 800 اثر ذکر کرده‌اند. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به فتوحات مکیه، فصوص‌الحکم و ترجمان‌الاشواق اشاره کرد. بعضی نظریات او به‌ویژه در موضوع وحدت وجود باعث شد برخی علمای بزرگ اهل ظاهر با او مخالفت کنند و به تکفیر وی برخیزند، اما در این میان دانشمندان فراوان به نامی چون فخر رازی، ابن سعد یافعی، سعد‌الدین حموی، صدرالدین قونیوی، عبدالرزاق کاشانی، فخرالدّین عراقی، شیخ بهایی و ملاصدرا از معتقدان وی بوده و در شرح و تفسیر عقاید او کتاب‌های فراوانی نوشته‌اند.
بعضی آثار به صورت کتاب الکترونیکی در اینجا قابل مشاهده و دریافت است.